یکی از معضل‌های قرون گذشته تاکنون خصوصا از انقلاب صنعتی به بعد  مسئله "کودکان کار" بوده است.

تاریخ نشان داده بیش‌ترین ظلم‌ها و خشونت‌ها نسبت به این گروه سنی توسط کشورهای غربی پیروی مسیحیت صورت گرفته است و در مواردی کلیساها از متهمان ردیف اول این جنایت به حساب می‌آیند.

گروهی که علی‌القاعده باید در فکر سرگرمی با وسایل بازی یا درس خواندن باشند،‌ در مقاطعی از تاریخ اروپا به کارهای سخت گمارده شدند و مدعیان حقوق بشر سرافکندگی دیگری در کارنامه خود به ثبت رساندند.

"انگلیس" از اصلی‌ترین کشورهای نقض‌کننده حقوق کودکان به شمار می‌رود؛ چرا که با تابلوی حمایت از کودکان فقیر و بی‌سرپرست در زمان "الیزابت"، قانونی را به تصویب رساندند که نوباوگان به نیروهای کار تبدیل شدند.

این قانون که به‌عنوان "قانون فقرا" شناخته می‌شد، موجب شد کودکان خردسال کم‌تر از نه سال حتی در سن چهار و پنج ساله، در شرایطی سخت و رقت‌بار شانزده ساعت در روز یعنی چهار ساعت بیش‌تر از بزرگسالان کار کنند.

در این بین نباید نقش کلیسا در این جنایت تاریخی فراموش شود؛ چرا که بر اساس قانون، کودک در اختیار کلیسای محل قرار می‌گرفت و مقام‌های کلیسا با سوءاستفاده از این قانون که کار کودکان را مجاز می‌دانست، آن‌ها را به هر خریداری می‌سپردند.

با توجه به اینکه صاحبان صنایع و کارخانه‌های بزرگ نیاز به نیروی کار ارزان‌قیمت داشتند، به مانند کالایی کودکان را به خدمت می‌گرفتند نتیجه این کار جنایات اخلاقی بی شماری شد که بی شک کلیسا نیز در آن سهیم است